Emmen

Het klinkt sympathiek. Haal mensen uit de beschermde werkomgeving en breng hen onder bij reguliere werkgevers. Dit mag misschien het doel zijn, de uitkomst van het kabinetsbeleid zal het nooit worden. De miljardenbezuiniging op de sociale werkplaatsen en jonggehandicapten is ondoordacht en niet sociaal. Het kabinet ontneemt tienduizenden mensen met een arbeidsbeperking hun baan, bestaan en waardigheid.

________________________________________
Emile Roemer en Job Cohen zijn fractievoorzitter van respectievelijk de SP en de PvdA in de Tweede Kamer. Ad Poppelaars is directeur van de Chronisch zieken en Gehandicapten Raad. Zij schreven deze tekst.
________________________________________
Het kabinet zet het mes in de Wajong, de sociale werkplaatsen (WSW) en de bijstand. De uitkering van gedeeltelijk arbeidsongeschikte jonggehandicapten zal per 1 januari 2014 worden verlaagd naar 70 procent van het wettelijk minimumloon. Met een bezuiniging van 120 miljoen euro in 2011 wordt de sociale werkvoorziening verder uitgekleed. De bezuinigingen op de sociale werkplaatsen, jonggehandicapten en de bijstand lopen in 2015 op tot ruim één miljard euro. In 2015 zullen volgens het CPB 30.000 plekken in de sociale werkvoorziening verdwijnen, terwijl nu al 25.000 mensen op de wachtlijst staan. Mensen die vaak op en top gemotiveerd zijn om te werken en voor wie hun baan hun trots is. Dit alles onder het mom van 'dan komen ze vanzelf wel aan een baan op de reguliere arbeidsmarkt'. Maar de kans dat de tienduizenden mensen met een arbeidsbeperking aan een reguliere baan komen, is nihil.

Dat bewijst de huidige praktijk. Slechts vijf procent van de mensen met een arbeidsbeperking stroomt uit naar regulier werk. Dat is al jaren zo. Mensen keren na jarenlange detachering bij een reguliere werkgever weer terug in de sociale werkvoorziening omdat hun contract niet wordt verlengd.

Jonggehandicapten, ook hoger opgeleiden, solliciteren zich suf maar worden keer op keer afgewezen door werkgevers. Met de crisis is het alleen maar moeilijker geworden om mensen met een arbeidsbeperking aan een baan te helpen. Werkgevers hebben nu geen enkele prikkel om extra te investeren in iemand met een arbeidsbeperking. In de kabinetsplannen zit ook geen enkel voorstel om banen te scheppen voor mensen met een arbeidsbeperking. Sterker nog, als de kabinetsplannen bewaarheid worden, groeit de werkloosheid met 100.000 mensen.

Helaas blijft het niet alleen bij een groeiende werkloosheid. Mensen die buiten de sociale werkvoorziening vallen of gedeeltelijk arbeidsongeschikt zijn, komen allemaal in de bijstand terecht. En moeten net zoals bijstandsgerechtigden werken onder het minimumloon. Hiermee worden mensen die naar vermogen werken en hun stinkende best doen, veroordeeld tot een leven in armoede.

Als klap op de vuurpijl wordt het sociaal minimum vanaf 2010, in twintig jaar, verlaagd met netto 2.000 euro per jaar. Gemeenten krijgen te maken met aangescherpt armoedebeleid. Zij mogen mensen met een laag inkomen, minder bijzondere bijstand, langdurigheidstoeslag en ondersteuning geven. Het is schrijnend om te zien hoe het huidige kabinet de rekening van de crisis eenzijdig legt bij de meest kwetsbare mensen in de samenleving.

Waarom betalen zij de rekening van een crisis die zij niet hebben veroorzaakt? Waarom moeten mensen met een arbeidsbeperking bloeden en blijven bankiers en bonusvangers buiten schot?

Wij willen: geen banen schrappen maar banen scheppen, geen ontslagen bij de sociale werkvoorziening, niet verdienen onder het minimumloon, goede opleiding en goede begeleiding, geen verlaging van de uitkeringen.